Centrum Edukacji i Kultury Szklany Dom

„Niech nikt nie waży się zabierać mi miłości kraju! Gwiazdy tej nie zgaszę, choćby wszyscy, zostali kosmopolitami… Moja ludzkość to Polacy, mój wszechświat – to moja ziemia, a mój Bóg – to ojczyzna”.

Takie zdania zapisał w swoich „Dziennikach” dwudziestodwuletni Stefan Żeromski. Te wyraziste poglądy nie zrodziły się z niczego. Miały swe mocne podstawy w rodzinnym domu, gdzie matka i ojciec wspominali bliską i odległą przeszłość: walki narodowowyzwoleńcze, zaangażowanie w nie dziadów, stryjów, wujów, braci. Opowiadali dzieciom o Tadeuszu Kościuszce, księciu Józefie Poniatowskim, o Napoleonie i jego wybitnym adiutancie – Polaku Józefie Sułkowskim, o tragediach, śmierciach, więzieniach, długoletnich zesłaniach na Sybir, rozdzieleniu rodzin.

Na ścianie w pokoju Stefana umieszczono replikę medalionu Tadeusza Kościuszki, którą wykonał ceniony kielecki rzeźbiarz Sławomir Micek zgodnie z XIX-wiecznymi utrwalonymi formami medalionów. Przedstawia on naczelnika Kościuszkę na podstawie wizerunku z portretu pędzla Kazimierza Wojniakowskiego. Kościuszko ubrany jest w mundur, bujną czuprynę chowa pod słynną rogatywką, do której przypięte jest czaple pióro. Na górnej części umieszczono polskie godło, a pod nim napis „Jeszcze Polska nie zginęła” pochodzący z „Mazurka Dąbrowskiego”. Wokół postaci Kościuszki napis – Tadeusz Kościuszko ur. 1746 – 1817.Po obu stronach bogato zdobionego obramowania, w kształcie wieńca, na szarfach napisy z nazwami miejsc stoczonych kościuszkowskich bitew: Racławice, Szczekociny, Dubienka.

Kazimiera Zapałowa: „Z Dworku Żeromskich (12)” : „Patriotyczne symbole w ”w „Kurierze Masłowskim” nr 7/2017 (122)